Recentni ciklus radova umetnice Aleksandre Rakonjac pod nazivom „Ogledalo neba“ predstavlja novu etapu koja se nadovezuje na odnegovnu stvaralačku poetikui autentičan autorski rukopis prepoznatljiv po projekciji motiva preuzetih iz prirode – floralni, sferični, astralni…Više od mimetičkog podražavanja, ove forme izdvojene iz svog prvobitnog konteksta, stilizovane su do nivoa delikatnih simbola. Za Aleksandrin rad karakteristična je upotreba ručno pravljenih papira, koji nikada nisu svedeni na funkciju podloge, već deluju kao integralni deo plastičke celine i njenih taktilnih vrednosti, bilo da se radi o slikarskom ili grafičkom mediju. U tom kontekstu autorka naglašava značaj procesualnosti u materijalizaciji ideje i promišljanju biti prirode kao fluktuirajuće materije. Novi radovi sugestivnih naziva (Tragovi, Univerzum, Svet, Putovanje, Svetleća bića…) realizovani su kao instalacije sačinjene pravilnim ortogonalnim i ritmičkim nizanjem manjih i i naizgled unificiranih gradivnih jedinica kompozicije, međusobno sličnihpo obliku i veličini. Ipak, svaki pojedinačni element u repetitivnoj strukturi je ćelija unikatnih vitalnih svojstava, posebno zahvaljujući boji koja je umesto finalnog apliciranja utkanau samo tkivo papirne pulpe tokom postupka modelovanja objekata. Ovo autorsko rešenje u vidu ponavljanja sa razlikama, iako blisko minimalističkim ili konceptualnim umetničkim praksama, ostaje van definisanih matrica postojećih istorijsko-umetničkih kategorija. Pažljivo grupisanje kružnih ili zvezdastih fragmenata tek u makro planu generiše celovitu likovnu zamisao i otvara vizuru ka mogućem meta-prostoru, svojevrstan putper visibilia ad invisibilia, nalik skladnom mantričkom taktu uzdizanja duha do stanja prosvetljenja. Harmonizujući istraživački pogled koji fokusira detalje i unutrašnje oko intuitivne percepcije, viđeno i doživljeno, Aleksandra postavlja univerzalna pitanja o poreklu i poretku stvari, poziciji egzistencije u odnosu na trajanje, kretanje… Ona ukazuje na dignitet svakog pojedinačnogoblika života, čak i kada svedoči o njemu kao trenutku jedne čestice u eonsko-kosmičkim razmerama vremena i prostora. Afirmišući tezu o umetnosti kao „opredmećenoj filozofiji“, umetnicaelaborira problem postojanja na dubok i slojevit način, ujednonepretenciozno artikulisan, lišen mračne rezignacije i pesimizma. U Aleksandrinom radu vidljivo je vitalističko bujanje, ludička lakoća kreativnog čina i gotovo plemenita jednostavnost haiku poezije preneta u sferu vizuelnih formi. Ona evocira doba nevinosti, slobodan i neopterećen svet detinje imaginacije. Ambijent koji stvara Aleksandra Rakonjac može nas asocirati na narativ i atmosferu doma čuvenog Sent-Egziperijevog junaka Malog Princa. Aluzija nije slučajna, jer ogledajući svoj identitet u njenim radovima, posmatrač ponovo otkriva magiju svog pradavnog ishodišta i oseća svetlost zvezdane prašine koja je sastavni deo njegovog sopstvenog bića. Naslov jedne celine, „Ono što jesmo“, sublimuje suštinu ovog umetničkog iskaza.

Miroslav Sapundžić,
istoričar umetnosti