Gestovi gradske svakodnevice
„Moja poetika crpi iz svakog onog mesta gde živi organizam
svojim nekontrolisanim gestom stvori i ostavi vizuelni trag“
Aleksandar Botić
Svojom već prepoznatljivom poetikom, grafičar Aleksandar Botić istrajava na putu usavršavanja „transferne moći“ umetničke discipline koja zahteva snagu imaginacije, promišljenost pogleda, temeljitost uma i veštinu ruke. Uz sve to, grafika traži da joj se sam umetnik preda, kako bi delo bilo izvedeno u skladu sa njegovim zamislima – mogućnost za eventualnu gešku, kao i svuda, uvek postoji, ali se, ukoliko nastane, ona otklanja veoma teško i predstavlja večiti zapis o trenutku slavljenja pažnje.
Možda u nameri da u jedan takav postupak ipak uvede određene elemente slučajnosti ili nenamernih iščašenja, Botić svoj pogled usmerava na tkivo grada. Grad, kako ga on shvata, ne čini samo društvena zajednica koja u njemu živi, već ga neprekidno oblikuju i tragovi njenog života – tragovi koje ona ostavlja svuda za sobom. Za umetnika, ti tragovi su najvidljiviji na pločnicima, kolovozima i neočekivanim mestima koja često izmiču pažnji; dok hodamo ulicom, da li primećujemo kakve je neočekivane crteže stvorilo stalno „krpljenje“ asfalta i da li zastanemo da tu „apstrakciju“ sagledamo bolje? Za mnoge, ti tragovi su ili nevidljivi ili neprijatnosti, treba ih zaobići, preskočiti, dok za Aleksandra Botića predstavljaju svojevrsne nevoljne dokumente čovekovog trajanja u gradovima. Dakle, u ovom Botićevom postupku očigledan je kontinuitet sa progresivnim umetničkim idejama koje su usvajale i transformisale prizore ili materijale odbačene od ostatka društva, nepotrebne i neželjene elemente.
Botićev umetnički postupak počiva upravo na pronalaženju tragova urbanog života za koje bi zajednica verovatno više volela da nisu tu – ko želi neuredne kapljice osušene boje na tek postavljenom behatonu, zalepljene žvake na inače savršeno ravnom asfaltu, „šavove“ nastale sečenjem i neveštim spajanjem dotrajalog kolovoza? Ako ih ne želi niko drugi, želi ih umetnik kako bi ponešto od njih, od tih začudnih igara slučajnosti, ugradio u svoje delo.
Veština i logika kojom Aleksandar Botić uvodi ove „gestove gradske svakodnevice“, kako ih on naziva, u svoj umetnički rad duguju mnogo njegovom dosadašnjem pažljivom i nadasve strpljivom postupku „izgradnje“ grafike koji možemo da pratimo kroz čitav njegov opus.
Ukoliko ga sagledamo u ovom ključu, Botićev rad je zapravo neprekidno kretanje kako kroz tehničke aspekte grafike kao umetničkog medija tako i kroz njenu moć društvene kritike – koja nam, vrlo verovatno, neće biti očigledna na prvi pogled.
No, daleko više od pukog sakupljanja i beleženja, pa preoblikovanja „slučajnosti“ viđenih na tkivu grada, Botićev ciklus Gestova gradske svakodnevice predstavlja i nameru da posmatrača izazove da sebi odgovori na par pitanja, koja ne treba da budu bukvalno shvaćena: kada ove nesavršenosti ne bi postojale, kako bi izgledali gradovi, a kako ljudi u njima? I kako čitave zajednice?
Grafike Aleksandra Botića uvek su više od onog što posmatrač može da vidi, one su promišljeni znakovi dilema savremenog čoveka i njegovih stalnih pokušaja da pronađe odgovore.
Nela Tonković,
istoričarka umetnosti
kustoskinja Savremene galerije Subotica
Sabranost grafičkog izraza
Delo Aleksandra Botića (Subotica, 1972), jednog od najautentičnijih umetnika na savremenoj umetničkoj sceni postaje bogatije za seriju grafika doktorskog umetničkog projekta pod nazivom Gestovi gradske svakodnevice – prepoznavanje likovnih fenomena u okruženju i njihov uticaj na ličnu poetiku. Projekat je urađen u okviru odgovarajućeg obrazovnog programa i kao takav prihvaćen na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. U pitanju je petnaest listova realizovanih u novosadskom centru umetnosti i dizajna: Ateljeu Radošević, u tehnici sitoštampe.
Suprostavljen našem pogledu, ovaj ciklus grafika potvrđuje specifičnosti stvaralačkog izraza koji je građen i bogaćen svekolikim istraživanjima, eksperimentalnim i stvaralačkim zahvatima tokom decenija. Iako je nastao kao školski projekat, na trećem nivou studija, možemo zaključiti da se radi o novom stvaralačkom ciklusu koji je logični nastavak uspostavljenog stvaralaštva. Ne samo u pogledu veličine grafičkih listova, tehnike otiskivanja, već zrelošću grafičkog izraza. Poetika definisana na „nekoliko svedenih oblika, apstraktnih i krajnje likovno redukovanih formi“ nije se tokom godina bitno menjala, u recepciji gradskog života i čoveka u njemu. Likovnim elementima svedena je na suštinu, na artefakt.
Dok devedesetih godina u ranim radovima prepoznajemo snažne uticaje stripa i filmske umetnosti, lišene faktografske tačnosti i deskripcije, 2002. godine u grafikama magistarskog rada Hronika gradskog života, Botić je ulični hroničar koji se bavi gradskom svakodnevicom. U središtu njegovog interesovanja je čovek, usamljen i otuđen. Nastaju grafike socijalne tematike kao odgovor na ono što se dešava oko nas. Nazivi proizilaze iz sadržaja samih predstava (U kafani, Čekaonica, Čas anatomije, Umetnik, kritičar i publika, Ekonomija, Prosjaci, Audicija. Duhovi, Izlaz, Sveti Radnik…)
Zatim dolazi do promena u Botićevom grafičkom delu, kako u tehničkom tako i poetskom smislu. Tehnike duboke štampe – bakropis i akvatintu zamenjuje visokom štampom – linorezom. Dolazi i do promena u veličinama grafika. Manji i srednji format napušta zarad velikih površina. Nastavlja sa kritikom društva, umesto socijalnih sredstava služi se humorom i ironijom. Nastaju grafički listovi koji na posredan način govore o gradu kao centru političke, birokratske i svake druge moći. Sada su to svedene kompozicije, gotovo apstraktni portreti političara. Javljaju se politički slogani, brojevi političkih partija, bilbordi, delovi programa, zapisnika i svega onoga što prati moćnike u demonstriranju moći.
Naredni ciklus grafika, pod imenom Linije mentalnog stanja, nastao pred doktorske studije, u tehnici linoreza bavi se likovnim predstavama mentalnih stanja savremenog čoveka. Sivilo u kojem se nalazi današnji čovek dominira ovim ciklusom. Međutim, dolazi do velikih promena u pripremama za štampu grafičkih listova koje na izvestan način čine sada stvaralački proces Aleksandra Botića. O njima se govori u doktorskom umetničkom projektu sa čijim sadržajem se možemo upoznati putem linka na zvaničnom sajtu Novosadskog univerziteta, ako to već nismo učinili tokom javnog uvida i odbrane doktorskog rada. U ovoj seriji, navodim reči samog autora, dolazi do „prelaska sa realnog predstavljanja gradske svakodnevice u apstraktne forme koje tek zajedno sa datim nazivom dobijaju svoje značenje“. Izdvajaju se listovi: Lakši potres mozga, Kiklop, Rupe u sećanju, Pomalo rastresen, Pod pritiskom, Ušrafljeno, Ispod svesti, Sve daske na broju, Sa slomljenim mozgom, Polomljen zupčanik, Trijumf desne hemisfere, Izrezano iz sećanja i drugi.
Zanimljivo je da tri grafike izvedene u tehnici linoreza: Oštrog uma, Umro je za ideju i Svojim očima najavljuju projekat Gestovi gradske svakodnevice kako u tematskom tako i likovnom pogledu. Otuda se javljaju na izložbi ovog ciklsusa.
Na tragu tvrđenja da „grafike referišu na prepoznatljive slike gradskog okruženja, dok u svojoj poetici prikazuju suštinu života grada i života u gradu“ Aleksandar Botić pristupa građenju doktorskog umetničkog projekta. Likovni rad oslanja na delove tri kategorije gradske umetnosti, na grafite, strit-art i gradski pejsaž. Poseže za slikom četiri gradska betonska pločnika sa svim tragovima i senzacijama na njima, bilo da je to prosuto ulje, tragovi guma, pukotine i neravnine na njihovim površinama. Umetničkom intervencijom dovodi ih u klasičan likovni kontekst. Oslobađa ih deskripcije, fotografske tačnosti, svodi na znakove, simbole. Sva likovna dešavanja odvijaju se u četiri kvadrata u kojima interveniše. U pitanju je gest četkom, mrljom mastila, potezom markera ili flomastera. Tako nastaju listovi koji ne sliče ni jednom umetničkom mediju; stripu, filmskom zapisu ili grafičkoj kompoziciji utilitarnog karaktera, a sadrže svega po malo, što poetiku Aleksandra Botića čini prepoznatljivom i vrednom.
Ono što je zanimljivo jeste osobina koja krasi ovog umetnika. To je, pre svega, težnja ka zanatskom savršenstvu i tehničkoj perfekciji u realizaciji grafičkih listova što mu je omogućilo da se posle magistarskih, a posebno doktorskih umetničkih studija, nametnuo kao kredibilni nastavnik neupitnog znanja, umeća specifičnog stvaralaštva. Doktorski umetnički projekat, definitivno je odredio njegov hod na nastavničkoj lestvici novosadske Akademije umetnosti, dok je na savremenoj umetničkoj sceni definisao svoje mesto među najboljima.
Miroslav A. Mušić,
istoričar umetnosti