Top

SYLVIA KOVJENIĆ

  |  SYLVIA KOVJENIĆ

„DNEVNIČKE ZABELEŠKE (DÜSSELDORF 2004-05, BEOGRAD 2021-22…)“

Noćni klub Art u Esenu

Železnička stanica

Diseldorf

Balkon

Putovanje

Ženski princip

Srebrni i zlatni odsjaj

Mladić sa instrumentom

Klasa na Akademiji br. 014

Fabrika

Sylvia Kovjenić

Sylvia Kovjenić (1976. Njukasl, Južnoafrička Republika), završila Višu školu likovnih i primenjenih umetnosti u Beogradu (1999) i diplomirala na Fakultetu primenjenih umetnosti i dizajna u Beogradu (2004), smer zidno slikarstvo, odsek konzervacija – restauracija. Tokom 2004. godine boravi kao gostujući student na Umetničkoj akademiji u Diseldorfu, Nemačka. Član je ULUPUDS-a od 2005. godine sa statusom samostalnog umetnika. Održala 22 samostalne izložbe i učestvovala na oko 80 kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu i više likovnih kolonija. Radovi joj se nalaze u više javnih i privatnih kolekcija. Živi i radi u Beogradu.

Samostalne izložbe:

2021. Gradska galerija Mostovi Balkana, Kragujevac
2019. Centar za kulturu „Masuka“, Velika Plana
2019. Kulturni centar Šabac
2019. Galerija Meander Apatin
2018. Galerija Centra za kulturu „Gradac“, Raška
2018. Galerija Beogradske tvrđave, Stambol kapija, Beograd
2018. Centar za kulturu Kovin
2018. Galerija Kulturnog centra „Laza Kostić“, Sombor
2017. Galerija Centra za kulturu Despotovac
2017. Izložbeni salon Kulturnog centra, Zrenjanin
2016. Galerija Kuće Vojnovića, Kulturni centar Inđija
2016. Moderna galerija Centra za kulturu Lazarevac
2016. Umetnička galerija „Stara kapetanija“, Zemun
2015. Galerija moderne umetnosti, Smederevska Palanka
2014. ZAVOD – Beograd
2014. Galerija Art55, Niš
2014. Foaje Kulturnog centra Pančevo
2012. Centar za kulturu Rakovica
2012. Galerija SULUJ, Beograd
2010. Galerija Studentski kulturni centar, Beograd
2004. Galerija Kulturnog centra „Laza Kostić“, Sombor
2004. Galerija „Podest“, Dom omladine, Beograd

Pohvale i nagrade:

2019. Pohvala za slikarstvo, 33. Oktobarski likovni salon,
Centar za kulturu Kovin
2016. Godišnja nagrada ULUPUDS-a za stvaralaštvo
2013. Prva nagrada za oblast slikarstvo,
XI Međunarodna izložba „Žene slikari“, Majdanpek
2002. Prva nagrada Salona „Likovno proleće“ Dom omladine, Sombor
1998. Pohvala kao student I godine za izuzetan uspeh u savladavanju
nastavnog programa –  Viša škola lik. i primenjenih umetnosti Beograd

 

Realizovani projekti/izložbe:

Grad, nas 3 – ulja na platnu, instalacija u prostoru sa knjigom kolaža, fotografije
Odsjaj – objekti i slike
Moja fabrika – asamblaži, objekti i slike
Travelling without moving – asamblaži i slike
Zvuci linije – crteži na platnu
Zvuci boja – zidne instalacije na pocinkovanoj žici, ulja
Kvadrati: Merna jedinica za zamišljenu površinu između – zidne instalacije na pocinkovanoj žici, akrili, crteži
42 – akrili, kombinovana tehnika na kartonu
City. I find the beauty in silver – akrili na kartonu, zidna instalacija ulja na papiru
Dnevničke zabeleške (Düsseldorf 2004-05, Beograd 2021-22…) – intervencije
na fotografijama

Rekli su

Stvaralačka autoreferentnost ili kreativni dijalog sa sopstvenim radom često su zamajac koji uslojava personalne umetničke tokove i generiše nove kritičke uvide. Slične relacije slikarka Sylvia Kovjenić uspostavlja u ciklusu radova „Dnevničke zabeleške“. Autorka kao osnovu koristi fotografije snimljene tokom studijskog usavršavanja u Nemačkoj 2005. godine na kojima 16 godina kasnije vrši slikarske intervencije. Fotografijama dominiraju projekcije urbanih pejzaža Diseldorfa i okolnih gradova – Kelna, Esena… – u čijem fokusu nisu tipična topografska obeležja i turistički prepoznatljive vedute, već fragmenti savremene arhitekture, industrijskih postrojenja i enterijera umetničke akademije koji u sebi nose energetski potencijal doživljenog iskustva. Može se reći da ovi kadrovi, dokumentarne zabeleške trenutka isto koliko i vizuelno ispitivanje forme, otkrivaju senzibilitet i poetske preokupacije koje Sylvia neguje u domenu slikarske prakse kao svom primarnom umetničkom mediju. Fascinacija morfologijom urbanih pejzaža i njegovih sastavnih elemenata fluktuira Sylviinim radom u svim medijskim oblicima materijalizacije početne ideje, što je u pojedinim slikarskim ciklusima posebno naglašeno izborom asocijativnih motiva, kao i plastičkim slojem, igrom tekstura, arhitektonikom forme, iluzijom treće dimenzije ili težnjom plohe da se prelije u prostor. Tako i elementi u fotografijama – unificirane jedinice fasada, sistemi fabričkih cevi, čelična konstrukcija mosta ili delovi naslona stolice – u svom ritmičkom nizanju otkrivaju srodnost sa kasnije odnegovanim autorskim konceptom, koji se može čitati kao traganje za apsolutom u pročišćenim kompozicijama geometrijske apstrakcije. Hromatske aplikacije na postojećem foto-palimpsestu nisu mišljene sa idejom da stvore uzbudljiv vizuelni i medijski kontrast produbljen vremenskom distancom između dva kreativna čina, već da još čvršće integrišu rezultat pređašnje percepcije u logičku matricu novog bespredmetnog prosedea. Široke bojene površine koje pokrivaju čitave delove objekata/prostora i linearni akcenti, često u vidu dugih ili kratkih uzastopnih „rezova“, kao i poentilistički momenti, negde jedva primetni, deluju kao diskretni eho koji ponavlja dinamiku elemenata fotografisanog prostora. Plemenitost zlatnih i srebrnih tonova i njihova teksturna svojstva refleksije stvaraju iluziju svetlosnih efekata, pojačavajući one realne, zabeležene objektivom, ali ujedno evociraju i alhemijsku simboliku ovih boja kao svojevrsnih otvora ka meta-prostoru, možda savršenom Platonovom svetu ideja. Naglašavajući atmosferu tihog trajanja, umetnica gotovo da uzdiže impresije o konkretnom ambijentu na nivo vanvremenskog. Tek poneki grafičko-likovni nagoveštaj predstavlja kopču sa memorijom mesta: broj 014 – oznaka ili lozinka za ulazak u radni prostor klase koju je Sylvia pohađala na diseldorfskoj Akademiji, strelice-koordinate koje pozicioniraju iskustvo slušanja Lorana Garnijea u vizualizaciju kluba Art u Esenu, gde je DJ tada nastupao. Iako lišen čovekovog prisustva, prostor nije distopijski dehumanizovan, ali figura i kada je prisutna, vidljiva je kao silueta, apersonalna i svojom estetizacijom u službi prostorne kulise. Društveni komentar može biti prepoznat u vizuri predgrađa ili poslovnih četvrti, ali nije deo namere i primarnog motiva umetnice. U tom ključu vrednovanja, ovi prizori nadmodernog doba bliski su graničnim područjima identitetskog, relacionog, istorijskog i antroploškog, sferi koju Mark Ože definiše kao nemesta.

Lica i naličja tvorevina urbane civilizacije su često podloga i/ili aktivni učesnici stvaralačkog diskursa. Užurbano gradsko jezgro nemačkog grada ili prazni prostori fabričkih objekata deo su ambijenata koji sa koreografijama Pine Bauš u filmskom ostvarenju „Pina“ Vima Vendersa stvaraju magične prizore. Da li ovakvom vrstom sinergije u radu Sylvie Kovjenić deluju fotografija i slikarski pigment kao parafraza ideje o harmoniji života i umetnosti unutar jednog habitusa? Izolovani prizori objekata evociraju i druge reperne tačke nemačkog savremenog kulturnog prostora i nasleđa, kao što su foto-tipologije industrijskih objekata Hile i Bernda Beher. Može se uočiti da je sistematičnost zajednički imenitelj ovom umetničkom paru i Sylvii Kovjenić, koji se u slučaju umetnice reflektuje u gotovo opsesivnom istraživanju jednog fenomena – strukturalnosti i njenih zakona: ispitivanja kompozicionih varijabila, zvučnim efektima veličina, mase, obojenja i odnosa forme, rekontekstualizacijom postojećih/pređašnjih rešenja, stvaranja sume njihovih vizuelnih entiteta, inventara prostornih i vremenskih jedinica… Shodno toj logici stvaralačkog mišljenja, deo ovog projekta su i mape Diseldorfa na kojima je Sylvia svakodnevno, tokom 164 dana, ucrtavala svoj itinerar unutar i van grada. Ako ovaj postupak prihvatimo kao afirmisanje teze da se istorija sećanja može ispričati istorijom hodanja, onda ovi „putopisi“ i fotografije-slike predstavljaju materijalne tragove i vizuelne reprezente težnje za stvaranjem slojevitog i sveobuhvatnog mnemoničkog tezaurusa.

 

Miroslav Sapundžić

Iz ateljea

Umetnik kaže